Darülaceze önce yuvası sonra iş yeri oldu
Darülacezeye 2010’da tedavi olmak için gelen Doğan Tabak, 1 yıldan beri kurumda personel olarak görev yapıyor. Tabak artık zamanında komşusu olan sakinlerin yardımına koşan bir Darülaceze çalışanı.
Darülaceze, yaklaşık 125 yıldır büyük çoğunluğu yaşlılardan oluşan binlerce insanı ağırlayan köklü bir kurum. Kimsesi olmayanların, yaşamlarında karşılaştıkları zorlukları tek başına aşamayacak olanların umut kapısı.
Darülacezenin destek sağladığı binlerce sakinden biri de bugün artık kurumun çalışanı.
40 yaşındaki Doğan Tabak’ın hayatı Darülaceze sayesinde değişti. Yıllar önce annesini kaybedip ağır bir bunalıma giren Tabak, sokaklarda yaşayıp, kağıt ve hurda toplayarak geçimini sağlıyordu.
Bir gün ağır bir trafik kazası geçiren Tabak, kendisine bakacak kimsesi olmadığı için 2010 yılının Şubat ayında Darülacezeye kabul edildi ve yıllar sürecek tedavisi başladı.
“Yaşayacağıma inanmayanlar vardı”
Darülacezeye ilk geldiğinde yürüyebilecek hatta ayaklarının üzerine basabilecek durumda bile değildi Doğan Tabak. Uzun yıllar süren tedavi sonrasında ilk adımlarını “Evim” dediği binanın koridorlarında attı.
O anları gözleri parlayarak anlatıyor ve ekliyor:
“Tedavime henüz başlanmışken yaşayabileceğime pek ihtimal vermeyen biri vardı, o günlerde doğum iznine ayrılmıştı. Doğum izninden döndüğünde beni yürürken gördü ve çok şaşırdı, gözleri doldu.”
Doğan Tabak için en kritik dönem geçirdiği rehabilitasyon süreci oldu.
Çünkü yeni bir hayata başlayabilmek için bu süreci en iyi şekilde atlatıp tam olarak sağlına kavuşması gerekiyordu. Doktorlardan bol bol yürümesini gerektiğini öğrenen Tabak, yetkililerden yürüyerek yapabileceği işler talep etti.
“Annem ve babam gibiler” dediği diğer sakinler dokuma, resim, örgü gibi işlerle rehabilitasyon sürecini geçirirken, o kurum içinde evrak işlerinde çalıştı, binalar arasında mekik dokudu.
Yıllar sonra sağlığına kavuşan Tabak için aslında hayat yeniden başlıyordu. Çünkü o, sadece iyileşmek değil yeni bir hayat da kurmak istiyordu.
Yeni iş, yeni hayat
Tedavi süreci sona erdiğinde Doğan Tabak’ın aklında tek bir hedef vardı: Bir işte çalışmaya başlayıp yeni bir hayat kurmak. Aklına ilk olarak yıllarca destek gördüğü, geleceğine umutla bakmasına yardımcı olan Darülaceze geldi.
Ona kucak açan, sağlığına kavuşturan kurumdan iş talep etti. Tabak’ın bu talebi yönetimin kararıyla gerçek oldu. Yaklaşık 1 sene önce, 2018 yılında 8 sene sakin olarak kaldığı Darülaceze’de personel olarak çalışmaya başladı.
Şimdi yıllarca komşu olduğu ve ailesi olarak tanımladığı büyüklerine yardımcı olmaya çalışıyor. Sakinlerin sorunlarıyla ilgilenip kontrollerini sağlayan, kurum içinde her anlarında onlara eşlik eden Tabak, işini tutkuyla yapıyor.
Tabak’ın hayatındaki en büyük değişikliklerden biri de gün sonunda ışıkları söndürdüğü yer.
Doğan Tabak 1 seneden beri, çalışmaya başladıktan sonra kiraladığı evde babasıyla birlikte yaşıyor.
Kurgu: Ünsel Ayhan Aybek
